ការពិបាកនៅក្នុងការផ្លាស់ប្តូរ
បន្ទាប់ពីលោកគ្រីស សេនឌ័រ(Chris Sanders) ដែលជាអតីតកីឡាករអត្តពលិកអាជីព មានរបួសធ្វើឲ្យអាជីពរបស់គាត់ត្រូវបញ្ចប់ គាត់ក៏បានប្រាប់អតីតយុទ្ធជនមួយក្រុមថា ទោះបីជាគាត់មិនដែលមានបទពិសោធន៍ នៅសមរភូមិក៏ដោយ ក៏គាត់នៅតែអាចយល់អំពីសម្ពាធនៃការផ្លាស់ប្តូរដ៏ពិបាក ពីមនុស្សដែលមានកាយសម្បទាគ្រប់គ្រាន់ ទៅជាជនពិការ។
ការផ្លាស់ប្តូរធំៗសុទ្ធតែអាចនាំឲ្យមានការពិបាកខ្លាំង ទោះការផ្លាស់ប្តូរនោះ បណ្តាលមកពីការបាត់បង់ការងារ ការបាត់បង់ទំនាក់ទំនងប្តីប្រពន្ធ ឬជាការមានជម្ងឺធ្ងន់ ឬជាការខាតបង់ផ្នែកហរិញ្ញវត្ថុក៏ដោយ។ អតីតអត្តពលិករូបនោះបានប្រាប់អតីតយុទ្ធជនទាំងនោះថា ពេលពួកគេមានការផ្លាស់ប្តូរ ពីជីវិតជាទាហាន ទៅរស់នៅជាជនស៊ីវិល គន្លឹះដើម្បីឲ្យពួកគេមានជោគជ័យក្នុងជីវិត គឺត្រូវស្វែងរកជំនួយពីព្រះ។
សូមយើងអានបទគម្ពីរយ៉ូស្វេ ពេលណាយើងស្ថិតក្នុងដំណើរនៃការផ្លាស់ប្តូរដ៏ពិបាក។ បន្ទាប់ពីសាសន៍អ៊ីស្រាអែលបានវិលវល់នៅក្នុងវាលរហោស្ថានអស់រយៈពេល៤០ឆ្នាំ ហើយឆ្លងកាត់ការពិបាកជាច្រើន ព្រះទ្រង់ក៏បានឲ្យពួកគេត្រៀមខ្លួន ចូលទឹកដីសន្យា។ បន្ទាប់ពីលោកម៉ូសេដែលជាអ្នកដឹកនាំដ៏ឆ្នើមរបស់ពួកគេបានស្លាប់ហើយ លោកយ៉ូស្វេដែលជាអ្នកជំនួយរបស់គាត់ ក៏បានមើលការខុសត្រូវបន្តពីគាត់។
ព្រះទ្រង់ក៏បានប្រាប់លោកយ៉ូស្វេ ឲ្យ“មានកំឡាំង និងចិត្តក្លាហានឡើង ដើម្បីនឹងកាន់ ហើយប្រព្រឹត្តតាមក្រឹត្យវិន័យគ្រប់ជំពូក ដែលម៉ូសេជាអ្នកបម្រើទ្រង់ បានបង្គាប់មក ហើយកុំឲ្យងាកបែរចេញទៅខាងស្តាំ ឬខាងឆ្វេង ប្រយោជន៍ឲ្យគាត់បានកើតការនៅកន្លែងណា ដែលគាត់ទៅ(យ៉ូស្វេ ១:៧)។ លោកយ៉ូស្វេត្រូវតែយកព្រះបន្ទូលរបស់ព្រះជាគោល នៅក្នុងការដឹកនំាប្រជាជនអ៊ីស្រាអែល ក្នុងគ្រប់ស្ថានភាពទាំងអស់។
ព្រះរាជបញ្ជា និងព្រះបន្ទូលសន្យា ដែលព្រះអម្ចាស់ប្រទានលោកយ៉ូស្វេ ក៏សម្រាប់ឲ្យយើងអនុវត្តតាមផងដែរ គឺយើងត្រូវ “មានកំឡាំង និងចិត្តក្លាហានចុះ កុំឲ្យខ្លាចឡើយ ក៏កុំឲ្យស្រយុតចិត្តផង ដ្បិតព្រះយេហូវ៉ាជាព្រះនៃយើង ទ្រង់គង់ជាមួយនៅកន្លែងណា ដែលយើងទៅ”(ខ.៩)។
ព្រះទ្រង់គង់នៅជាមួយយើង…
មើលទៅឯភ្នំ!
ខ្ញុំចូលចិត្តដើរតាមផ្លូវលំមួយខ្សែ ក្នុងឧទ្យាន នៅក្បែរផ្ទះខ្ញុំ។ មានកន្លែងមួយដែលខ្ញុំដើរទៅដល់ មានទេសភាពថ្មខ្សាច់ពណ៌ក្រហម ដែលនៅខាងក្រោយ មានកំពូលភ្នំស្រួចៗដ៏ធំសម្បើម កម្ពស់ជាង ៤៣០០ម៉ែត្រ។ ជួនកាល ពេលខ្ញុំដើរកាត់កន្លែងនោះ ដោយមានបញ្ហាជាច្រើននៅក្នុងចិត្ត ខ្ញុំក៏បានមើលទៅផ្លូវលំដ៏ធំ និងរៀបស្មើនោះ។ បើសិនជាគ្មាននរណាម្នាក់ នៅក្បែរនោះទេ ខ្ញុំនឹងឈប់ ហើយសូត្រទំនុករបស់ស្តេចដាវីឌឮៗ។
គេដាក់ចំណងជើងឲ្យទំនុកនេះថា “ចម្រៀងនៃអ្នកឡើងភ្នំ”(ទំនុកដំកើង ១២០-១៣៤) ដែលកាលពីសម័យបុរាណ ប្រជាជនអ៊ីស្រាអែលតែងតែច្រៀងទំនុកមួយនេះ ខណៈពេលដែលពួកគេដើរតាមផ្លូវ ទៅទីក្រុងយេរូសាឡិម ដើម្បីចូលរួមពិធីបុណ្យធំៗទាំងបីរបស់អ៊ីស្រាអែល ដែលគេតែងប្រារព្ធធ្វើរៀងរាល់ឆ្នាំ។ ទំនុកដំកើង ជំពូក ១២១ បានចាប់ផ្តើម ដោយពាក្យថា “ខ្ញុំនឹងងើបភ្នែកមើលទៅឯភ្នំ តែសេចក្តីជំនួយជួយដល់ខ្ញុំមកពីណា សេចក្តីជំនួយរបស់ខ្ញុំមកតែពីព្រះយេហូវ៉ាទេ គឺជាព្រះដែលបង្កើតផ្ទៃមេឃ និងផែនដី”(ខ.១-២)។ ព្រះអាទិករទ្រង់មិនមែនជាអង្គបុគ្គលដែលគង់នៅឆ្ងាយពីយើងទេ តែទ្រង់ជាអ្នករួមដំណើរជាមួយយើង ដែលតែងតែគង់នៅជាមួយយើង ហើយមិនដែលងោកងុយ ក៏មិនដែលផ្ទំលក់ ទោះយើងស្ថិតក្នុងស្ថានភាពបែបណាក៏ដោយ(ខ.៣-៧) ទ្រង់ដឹកនាំ ហើយការពារយើង ក្នុងដំណើរជីវិត “ក្នុងពេលបច្ចុប្បន្ន និងជារៀងរាបដរាប”(ខ.៨)។
ក្នុងវិថីជីវិតដ៏វែងឆ្ងាយ ភ្នែករបស់យើង ត្រូវផ្តោតទៅលើព្រះ ដែលជាប្រភពនៃជំនួយរបស់យើង។ ពេលដែលយើងបាក់ទឹកចិត្ត យើងអាចនិយាយឮៗថា “ចូរមើលទៅឯភ្នំ ជំនួយខ្ញុំគឺមកពីព្រះអម្ចាស់!”-David McCasland
ការអ្វីដែលយើងធ្វើ
លោករ៉ចជើរ អេបឺត(Roger Ebert) ជាអ្នកកាសែតដែលពូកែរិះគន់ខ្សែភាពយន្តល្បីៗ។ គាត់ក៏បានទទួលពានរង្វាន់ភូលីតហ្សឺរ សម្រាប់ការរិះគន់ខ្សែភាពយន្ត។ ពេលគាត់ទទួលមរណៈភាព មានអ្នកកាសែតម្នាក់ ដែលជាមិត្តរួមអាជីពបានសរសេរ អំពីគាត់ថា “លោកអេបឺតជាមនុស្សមានឈ្មោះល្បី មានកិត្តិយស ហើយមានគេចូលចិត្តច្រើន គាត់ក៏ពូកែធ្វើបទសម្ភាសន៍ ជាមួយនឹងតួកុនល្បីៗផង តែទន្ទឹមនឹងនោះ គាត់មិនដែលភ្លេចសារៈសំខាន់នៃកិច្ចការរបស់គាត់ ក្នុងការពិនិត្យមើលខ្សែភាពយន្ត។ បានជាគាត់ពិនិត្យមើលខ្សែភាពយន្តទាំងនោះ ដោយភាពក្លៀវក្លា និងភាពឆ្លាតវ័យយ៉ាងខ្លាំង”។
ការនេះបានធ្វើឲ្យខ្ញុំនឹកចាំអំពីសាវ័កប៉ុល។ គាត់មិនដែលភ្លេចសារៈសំខាន់នៃកិច្ចការ ដែលព្រះទ្រង់បានហៅឲ្យគាត់ធ្វើឡើយ។ គាត់តែងតែផ្តោតទៅលើព្រះគ្រីស្ទ ថែមទាំងមានចិត្តក្លៀវក្លាជានិច្ច នៅក្នុងទំនាក់ទំនងជាមួយព្រះគ្រីស្ទ។ ទោះជាគាត់ត្រូវជជែកជាមួយពួកទស្សនវិទូ នៅក្រុងអាថែន ឬជួបគ្រោះថ្នាក់សំពៅលិច នៅសមុទ្រ ឬជាប់ច្រវ៉ាក់នៅក្នុងគុកក្តី គាត់នៅតែផ្តោតទៅលើការបានស្គាល់ទ្រង់ និងព្រះចេស្តានៃដំណើរដែលទ្រង់រស់ឡើងវិញ ហើយនិងសេចក្តីប្រកបក្នុងការរងទុក្ខរបស់ទ្រង់ ហើយផ្តោតទៅលើការបង្រៀនអំពីទ្រង់(ភីលីព ៣:១០)។
ពេលសាវ័កប៉ុលកំពុងនៅក្នុងគុក គាត់បានសរសេរសំបុត្រថា “បងប្អូនអើយ ខ្ញុំមិនរាប់ថាខ្លួនខ្ញុំចាប់បានហើយនោះទេ តែមានសេចក្តីនេះ១ គឺថា ខ្ញុំភ្លេចសេចក្តីទាំងប៉ុន្មានដែលកន្លងទៅហើយ ក៏ខំមមុលឈោងទៅឯសេចក្តីខាងមុខទៀត ទាំងរត់ដំរង់ទៅឯទី ដើម្បីឲ្យបានរង្វាន់នៃការងារដ៏ខ្ពស់របស់ព្រះ ក្នុងព្រះគ្រីស្ទយេស៊ូវ”(៣:១៣-១៤)។ ទោះជាគាត់ស្ថិតក្នុងស្ថានភាពបែបណាក៏ដោយ សាវ័កប៉ុលនៅតែខំមមុលទៅមុខ តាមការត្រាស់ហៅរបស់ព្រះ ក្នុងនាមជាសាវ័ករបស់ព្រះគ្រីស្ទ។
ចូរយើងនៅតែចងចាំជានិច្ច អំពីសារៈសំខាន់ នៃការរស់នៅជាមនុស្ស ដែលព្រះទ្រង់សព្វព្រះទ័យ ធ្វើការអ្វីដែលទ្រង់ត្រាស់ហៅឲ្យយើងធ្វើ ក្នុងនាមជាអ្នកដើរតាមទ្រង់។-David McCasland
កម្លាំង និងបទចម្រៀងរបស់យើង
លោកចន ភីលីព សួសា(John Philip Sousa) ជាអ្នកដឹកនាំក្រុមភ្លេងព្យុហយាត្រា និងអ្នកនិពន្ធបទភ្លេង។ គេបានដាក់រហ័សនាមឲ្យគាត់ថា “ស្តេចភ្លេងព្យុហយាត្រា” ដោយសារគាត់បាននិពន្ធបទភ្លេង ដែលក្រុមតន្រ្តីយោធានៅសហរដ្ឋអាមេរិកបានយកទៅលេង ក្នុងការដើរក្បួនព្យុហយាត្រា ជាង១សតវត្សរ៍មកហើយ។ លោកឡូរ៉ាស ចន ស្គីសសែល(Loras John Schissel) ដែលជាប្រវត្តិវិទូផ្នែកតន្រ្តី និងជាអ្នកដឹកនាំក្រុមតន្រ្តីយោធា វីជីនា គ្រែន មីលីតារី បានមានប្រសាសន៍ថា “លោកសួសា ជាស្តេចភ្លេងព្យុហយាត្រា គឺមិនខុសពីលោកប៊ែនថូវិន ដែលជាស្តេចវង់តន្រ្តីមហោស្រពនោះឡើយ”។ លោកសួសាបានយល់អំពីអំណាចរបស់តន្រ្តី ដែលអាចជំរុញចិត្ត លើកទឹកចិត្ត និងបណ្តាលចិត្តមនុស្ស ឲ្យធ្វើអ្វីមួយ។
នៅគ្រាសញ្ញាចាស់ ប្រជាជនអ៊ីស្រាអែលច្រើនតែទទួលការបណ្តាលចិត្តឲ្យតែង និងច្រៀងបទចម្រៀង ដែលសរសើរដំកើងព្រះ ដែលបានជួយពួកគេក្នុងគ្រាមានទុក្ខលំបាក។ ពេលដែលព្រះអម្ចាស់បានសង្រ្គោះរាស្ត្រទ្រង់ ឲ្យរួចពីការកាប់សម្លាប់របស់ទាហានស្តេចផារ៉ោន “លោកម៉ូសេ និងពួកកូនចៅអ៊ីស្រាអែល ក៏នាំគ្នាច្រៀងទំនុកនេះថ្វាយព្រះយេហូវ៉ាថា ខ្ញុំនឹងច្រៀងថ្វាយព្រះយេហូវ៉ា ដ្បិតទ្រង់មានជ័យជំនះយ៉ាងឧត្តម ទ្រង់បានផ្តួលទាំងសេះ ទាំងអ្នកជិះ ទៅក្នុងសមុទ្រ ព្រះយេហូវ៉ាទ្រង់ជាកំឡាំងនៃខ្ញុំ ហើយជាទំនុកដែលខ្ញុំច្រៀងផង ទ្រង់បានជួយសង្គ្រោះខ្ញុំ”(និក្ខមនំ ១៥:១-២)។
តន្រ្តីមានអំណាចប៉ះពាល់វិញ្ញាណយើង ដោយធ្វើឲ្យយើងនឹកចាំ អំពីភាពសប្បុរស ដែលព្រះទ្រង់មានកាលពីអតីតកាល។ ពេលយើងបាក់ទឹកចិត្ត យើងអាចច្រៀងបទចម្រៀង និងទំនុកដំកើង…
ការចាប់ផ្តើមជាថ្មីសម្រាប់ចិត្តដែលខ្ទេចខ្ទាំ
នៅទីក្រុង ហ្សាក្រេប ប្រទេសក្រូអាត មានសារៈមន្ទីរមួយ ដែលមានឈ្មោះថា សារៈមន្ទីរនៃទំនាក់ទំនងបាក់បែក ដែលមានការដាក់តាំងពិពណ៌សំណល់នៃក្តីស្នេហាដែលបាក់បែក ដែលគេបានយកមកបរិច្ចាកឲ្យ។ ក្នុងចំណោមនោះ មានពូថៅមួយ ដែលបុរសម្នាក់បានប្រើ ដើម្បីបញ្ចប់ទំនាក់ទំនង ដោយកាប់បំផ្លាញគ្រឿងសង្ហារឹមរបស់នារីដែលបានក្បត់ចិត្តគាត់។ គេក៏ឃើញមានសត្វចិញ្វឹមដែលបានស្លាប់ទៅហើយ ដែលគេបានញាត់គរពីខាងក្នុង និងមានសំបុត្រស្នេហា ដែលគេដាក់តាំងក្នុងទូកញ្ចក់ ហើយក៏ឃើញមានសំលៀកបំពាក់កូនកំឡោះកូនក្រមុំសម្រាប់រៀបការ ដែលទាំងអស់នោះ សុទ្ធតែឆ្លុះបញ្ចាំងពីទំហំនៃបញ្ហាដែលធ្វើឲ្យគូរស្នេហ៍ទាំងនោះខូចចិត្ត។
ខណៈពេលដែលមានភ្ញៀវដែលមកទស្សនាខ្លះ បានចាកចេញពីសារៈមន្ទីរទាំងទឹកភ្នែក មានគូរស្នេហ៍ខ្លះដែលបានមកទស្សនានឹងគេដែរ ក៏បានចាកចេញទៅវិញ ដោយឱបគ្នា ហើយសន្យាគ្នាថា នឹងមិនក្បត់គ្នាឡើយ។
រឿងនេះបានធ្វើឲ្យខ្ញុំនឹកចាំ អំពីបទគម្ពីរអេសាយ ដែលបានចែងថា “ព្រះវិញ្ញាណនៃព្រះអម្ចាស់យេហូវ៉ា ទ្រង់សណ្ឋិតលើខ្ញុំ ពីព្រោះព្រះយេហូវ៉ាទ្រង់បានចាក់ប្រេងតាំងខ្ញុំឲ្យផ្សាយដំណឹងល្អដល់មនុស្សទាល់ក្រ ទ្រង់បានចាត់ខ្ញុំឲ្យមក ដើម្បីនឹងប្រោសមនុស្សដែលមានចិត្តសង្រេង”(អេសាយ ៦១:១)។ ពេលព្រះយេស៊ូវទ្រង់អានបទគម្ពីរអេសាយ ជំពូក៦១ ក្នុងសាលាជំនុំ នៅភូមិណាសារ៉ែត ទ្រង់មានបន្ទូលថា “នៅថ្ងៃនេះ បទគម្ពីរនេះបានសំរេចនៅត្រចៀកអ្នករាល់គ្នាហើយ(លូកា ៤:២១)។ បទគម្ពីរអេសាយមិនគ្រាន់តែជាជំនួយដល់របួសខាងផ្លូវចិត្តប៉ុណ្ណោះទេ តែក៏បាននិយាយអំពីចិត្តដែលបានផ្លាស់ប្រែ និងវិញ្ញាណដែលបានកែជាថ្មី ដែលកើតឡើង ពីការទទួលអំណោយរបស់ព្រះ ដែលជា “ភួងលំអ ជំនួសផេះ ហើយប្រេងនៃសេចក្តីអំណរ ជំនួសសេចក្តីសោកសៅ ព្រមទាំងអាវពាក់នៃសេចក្តីសរសើរ ជំនួសទុក្ខធ្ងន់ដែលគ្របសង្កត់”(អេសាយ ៦១:៣)។
យើងរាល់គ្នាសុទ្ធតែបានឆ្លងកាត់ការខកចិត្តបែបណាមួយ និងជួបការក្បត់ពាក្យសន្យា ក្នុងជីវិតយើង។…
ភាពស្តុកស្តម្ភនៃការស្តាប់បង្គាប់
មានប្រទេសជាង១០០ ដែលកំពុងលក់ឆ្នោតជាតិ ដល់ប្រជាពលរដ្ឋរបស់ខ្លួន។ កាលពីពេលថ្មីៗនេះ ទឹកប្រាក់សរុបដែលគេប្រមូលបាន ពីការលក់ឆ្នោតជាតិ តែនៅក្នុងសហរដ្ឋអាមេរិក និងប្រទេសកាណាដា គឺមានជាង៨៥ពាន់លានដុល្លាអាមេរិក ដែលជាផ្នែកដ៏តូចមួយ នៅក្នុងចំណោមការលក់ឆ្នោតជាតិ នៅបណ្តាប្រទេសដទៃទៀត នៅទូទាំងពិភពលោក។ នៅប្រទេសជឿនលឿន ការចង់ឈ្នះរង្វាន់ធំ បានល្បួងមនុស្សជាច្រើន ឲ្យមានផ្នត់គំនិតថា ពួកគេនឹងអាចដោះស្រាយបញ្ហាទាំងពួងក្នុងជីវិត បើសិនជាពួកគេបានត្រូវឆ្នោតជាតិ។
ការមានទ្រព្យសម្បត្តិមិនមែនជាការអាក្រក់ទេ តែទ្រព្យសម្បត្តិមានអំណាចបោកប្រាសយើង ឲ្យគិតថា លុយជាដំណោះស្រាយ សម្រាប់បញ្ហាខ្វះខាតគ្រប់យ៉ាងរបស់យើង។ តែអ្នកនិពន្ធទំនុកដំកើងមានទស្សនៈខុសពីនេះ បានជាគាត់មានប្រសាសន៍ថា “ទូលបង្គំបានត្រេកអរក្នុងផ្លូវប្រព្រឹត្តតាមសេចក្តីបន្ទាល់របស់ទ្រង់ ឲ្យស្មើនឹងសេចក្តីអំណរចំពោះទ្រព្យសម្បត្តិគ្រប់យ៉ាង … ទូលបង្គំនឹងមានចិត្តរីករាយចំពោះបញ្ញត្តទ្រង់ទាំងប៉ុន្មាន ឥតភ្លេចព្រះបន្ទូលទ្រង់ឡើយ”(ទំនុកដំកើង ១១៩:១៤,១៦)។ ត្រង់ចំណុចនេះ អ្នកនិពន្ធទំនុកដំកើងកំពុងនិយាយ អំពីទ្រព្យសម្បត្តិខាងវិញ្ញាណ ដែលផ្តោតទៅលើការស្តាប់បង្គាប់ព្រះ និងដើរ “តាមច្រកនៃសេចក្តីបង្គាប់របស់ទ្រង់”(ខ.៣៥)។
តើការដើរតាមព្រះបន្ទូលព្រះអម្ចាស់ នាំឲ្យយើងមានចិត្តរំភើបរីករាយ ខ្លាំងជាងការត្រូវឆ្នោតរាប់លានដុល្លាឬទេ? សរុបមក យើងអាចពោលតាមអ្នកនិពន្ធទំនុកដំកើងថា “សូមធ្វើឲ្យចិត្តទូលបង្គំល្អៀងទៅខាងសេចក្តីបន្ទាល់របស់ទ្រង់ កុំឲ្យល្អៀងទៅខាងសេចក្តីលោភឡើយ សូមបង្វែរភ្នែកទូលបង្គំមិនឲ្យមើលការឥតប្រយោជន៍ ហើយប្រោសឲ្យទូលបង្គំមានកំឡាំងឡើង ក្នុងផ្លូវទ្រង់”(ខ.៣៦-៣៧)។
ភាពស្តុកស្តម្ភនៃការស្តាប់បង្គាប់ ជាភាពស្តុកស្តម្ភដ៏ពិត របស់អ្នកដើរជាមួយព្រះអម្ចាស់។-David McCasland
ក្នុងជំនាន់នីមួយៗ
ឳពុកម្តាយប្រហែលជាមានការភ្ញាក់ផ្អើល ពេលដែលកូនរបស់ខ្លួន មិនយកតម្រាប់តាមគំរូនៃសេចក្តីជំនឿរបស់ខ្លួន។ ទន្ទឹមនឹងនោះ គេក៏អាចមានការភ្ញាក់ផ្អើលផងដែរ ពេលដែលមនុស្សម្នាក់បានចម្រើនវ័យធំឡើងក្នុងគ្រួសារអ្នកមិនជឿព្រះ តែក្រោយមក គាត់ក្លាយជាមនុស្សដែលមានជំនឿរឹងមាំ ចំពោះព្រះគ្រីស្ទ។ ក្នុងជំនាន់នីមួយៗ មនុស្សម្នាក់ៗ សុទ្ធតែមានជម្រើស។
សាំយ៉ូអែលជាមនុស្សសំណប់របស់ព្រះ ដែលបានជ្រើសតាំងកូនប្រុសទាំងពីរគឺ យ៉ូអែល និងអ័ប៊ីយ៉ា ឲ្យគ្រប់គ្រងលើសាសន៍អ៊ីស្រាអែល(១សំាយ៉ូអែល ៨:១-២)។ តែគេមិនបានដើរតាមគន្លងរបស់ឪពុកទេ គឺបានងាកបែរទៅរកកំរៃវិញ ទាំងស៊ីសំណូក ហើយបង្វែរសេចក្តីយុត្តិធម៌ចេញផង(ខ.៣)។ តែជាច្រើនឆ្នាំក្រោយមក យើងឃើញថា គេក៏បានតែងតាំងលោកហេម៉ាន ដែលជាកូនរបស់លោកយ៉ូអែល ឲ្យធ្វើជាអ្នកភ្លេង ក្នុងព្រះវិហារព្រះអម្ចាស់(១របាក្សត្រ ៦:៣១-៣៣)។ លោកហេម៉ាន ដែលជាចៅលោកសាំយ៉ូអែល និងលោកអេសាភ ដែលជាដៃស្តាំរបស់គាត់ និងជាអ្នកនិពន្ធនៃទំនុកដំកើងជាច្រើនបទ បានបម្រើព្រះអម្ចាស់ ដោយច្រៀងចម្រៀងសរសើរដំកើង ដោយអំណរ(១៥:១៦-១៧)។ ទោះមនុស្សម្នាក់ហាក់ដូចជាមិនខ្វល់ អំពីសេចក្តីជំនឿរបស់ឪពុកម្តាយខ្លួនក៏ដោយ ក៏ព្រះទ្រង់នៅតែធ្វើការ ក្នុងជីវិតរបស់អ្នកនោះ។ ការផ្លាស់ប្រែអាចកើតមាន ក្នុងជីវិតគាត់ ជាច្រើនឆ្នាំក្រោយមក ពុំនោះទេ គ្រាប់ពូជនៃជំនឿ នឹងដុះឡើង ហើយបង្កើតផលជាបរិបូរ ក្នុងជីវិតកូនចៅជំនាន់ក្រោយរបស់គាត់។
ទោះបីជាគ្រួសារមានស្ថានភាពយ៉ាងណាក៏ដោយ ក៏យើងនៅតែអាចដឹងថា “ព្រះអម្ចាស់នៅតែល្អ ហើយសេចក្តីស្រឡាញ់របស់ទ្រង់ ស្ថិតស្ថេរជាដរាប ភាពស្មោះត្រង់របស់ទ្រង់ នៅតែបន្តគ្រប់ជំនាន់”។-David McCasland
សៀវភៅដែលជាប្រភពដ៏អស្ចារ្យ
មនុស្សរាប់លាននាក់ នៅទូទាំងពិភពលោក បានទស្សនាខ្សែភាពយន្ត មានចំណងជើងថា រសាត់តាមខ្យល់ ដែលបានចាប់ផ្តើមចាក់បញ្ចាំង នៅសហរដ្ឋអាមេរិក ជាលើកទីមួយ នៅថ្ងៃទី១៥ ខែធ្នូ ឆ្នាំ ១៩៣៩។ ខ្សែភាពយន្តនេះបានទទួលពានរង្វាន់អាខេដេមី អ័វ៉ត ដប់ដង ហើយនៅតែស្ថិតក្នុងចំណោមខ្សែភាពយន្តដែលមានជ័យជម្នះបំផុត ក្នុងផ្នែកជំនួញរបស់ហូលីវូត។ ខ្សែភាពយន្តនេះ ត្រូវបានផលិត ផ្អែកទៅលើរឿងប្រលោមលោក ដែលអ្នកស្រីម៉ាហ្ការែត មីឆេល(Margaret Mitchell) បាននិងពន្ធ និងបោះពុម្ភផ្សាយក្នុងឆ្នាំ ១៩៣៦ ដែលបានលក់ដាច់អស់មួយលានក្បាលក្នុងរយៈពេល៦ខែ ហើយក៏បានទទួលពានរង្វាន់ ភូលីតហ្សឺរ ហើយត្រូវបានគេបកប្រែជាង៤០ភាសា។ ខ្សែភាពយន្តដែលមានភាពល្បីល្បាញ ច្រើនតែមានប្រភពនៅក្នុងសៀវភៅដ៏មានអំណាច ដែលមានឈ្មោះល្បីជាច្រើនសម័យកាល។
ការនេះបានធ្វើឲ្យខ្ញុំចាំថា មូលដ្ឋានគ្រឹះនៃជំនឿរបស់គ្រីស្ទបរិស័ទ គឺផ្អែកទៅលើព្រះគម្ពីរបរិសុទ្ធ។ ចាប់តាំងពីកណ្ឌលោកុប្បត្តិដល់កណ្ឌវិវរណៈ ព្រះគម្ពីរបាននិយាយផ្តោតទៅលើផែនការដែលព្រះទ្រង់មានសម្រាប់មនុស្សជាតិ ដែលជាស្នាព្រះហស្តរបស់ទ្រង់។ បទគម្ពីរទំនុកដំកើង ជំពូក១១៩ បានចែងអំពី អំណាច និងភាពចាំបាច់ ដែលព្រះបន្ទូលមានចំពោះជីវិតយើង។ ព្រះបន្ទូលបំភ្លឺផ្លូវយើង(ខ.១០៥) ប្រទានឲ្យយើងមានកម្លាំងឡើងវិញ(ខ.១០៧) ហើយការពារមិនឲ្យយើងវង្វេងចេញពីសេចក្តីពិត(ខ.១១០)។ តាមរយៈព្រះគម្ពីរ យើងរកឃើញប្រាជ្ញា ការនាំផ្លូវ ជីវិត និងក្តីអំណរ។ គឺដូចមានសេចក្តីចែងថា “ទូលបង្គំបានទទួលយកសេចក្តីបន្ទាល់ទ្រង់ ទុកជាមរដកនៅជាដរាប ដ្បិតសេចក្តីទាំងនោះនាំឲ្យចិត្តទូលបង្គំបានរីករាយ”(ខ.១១១)។
ព្រះយេស៊ូវដ៏ជាព្រះអម្ចាស់នៃយើង បានត្រាសហៅយើង…
ការបញ្ចប់ដ៏រីករាយ
មិត្តភក្តិខ្ញុំម្នាក់ បានប្រាប់ខ្ញុំថា មានពេលមួយគាត់បានមើលការប្រកួតបាល់ទាត់ ក្នុងទូរទស្សន៍ ហើយកូនស្រីគាត់ក៏បានមកលេងនៅក្បែរគាត់។ ពេលគាត់ខឹងនឹងក្រុមដែលលេងមិនល្អ គាត់ក៏បានចាប់របស់របរដែលនៅក្បែរគាត់បោកចោល នៅលើកម្រាលឥដ្ឋ។ គឿងលេងដែលកូនស្រីដ៏តូចល្អិតរបស់គាត់ ចូលចិត្តជាងគេ ក៏បានបែកបាក់ នៅពេលនោះ ធ្វើឲ្យនាងឈឺចិត្តយ៉ាងខ្លាំង។ គាត់ក៏ប្រញាប់ឱបកូនស្រីគាត់ ហើយសុំទោសនាង។ គាត់ក៏បានទិញគ្រឿងលេងផ្សេងទៀតឲ្យនាង ដើម្បីប៉ះប៉ូវ ហើយគិតថា រឿងនេះបានចប់ហើយ។ គាត់មិនបានដឹងទេថា កំហឹងរបស់គាត់បានធ្វើឲ្យកូនស្រីអាយុ៤ឆ្នាំរបស់គាត់ មានការភ័យខ្លាចប៉ុណ្ណា ហើយនាងក៏មិនដឹងអំពីជម្រៅនៃការឈឺចាប់របស់ខ្លួនផងដែរ។ ទោះជាយ៉ាងណាក៏ដោយ ការអត់ទោសក៏បានកើតមាន នៅពេលក្រោយមកទៀត។
ជាច្រើនឆ្នាំក្រោយមក គាត់ក៏បានទិញគ្រឿងលេង ដូចគ្រឿងលេងដែលគាត់បានធ្វើឲ្យខូចនោះ ហើយក៏បានផ្ញើឲ្យកូនស្រីគាត់ ពេលដែលនាងមានផ្ទៃពោះ។ នាងក៏បានថតរូបគ្រឿងលេងនោះ ហើយបង្ហោះក្នុងហ្វេសប៊ុក ដោយសរសេររៀបរាប់ថា “អំណោយមួយនេះ មានរឿងដ៏វែងឆ្ងាយ តាំងពីខ្ញុំនៅក្មេង។ កាលនោះ វាមិនមែនជារឿងដែលសប្បាយទេ តែពេលនេះបានបញ្ចប់ហើយ គឺចប់ដោយក្តីអំណរ! ការអត់ទោសពិតជាមានភាពអស្ចារ្យណាស់។ សូមអរគុណ លោកតា!”
ព្រះគម្ពីរបានជំរុញយើង ឲ្យប្រដាប់ខ្លួន ដោយមនុស្សថ្មី ដើម្បីជៀសវាងការបញ្ចេញកំហឹង គឺមនុស្សថ្មីដែលកើតមកក្នុងសេចក្តីសុចរិត ហើយក្នុងសេចក្តីបរិសុទ្ធរបស់ផងសេចក្តីពិត តាមភាពព្រះ(អេភេសូរ ៤:២៤)។ ហើយបើសិនជាយើងជាជនរងគ្រោះនៃសេចក្តីកំហឹង នោះព្រះទ្រង់បានបង្រៀនយើង “ឲ្យមានចិត្តសប្បុរសនឹងគ្នាទៅវិញទៅមក ព្រមទាំងមានចិត្តទន់សន្តោស ហើយអត់ទោសគ្នា ដូចជាព្រះទ្រង់បានអត់ទោសឲ្យយើងរាល់គ្នា ដោយព្រះគ្រីស្ទដែរ(ខ.៣២)”។
ការស្អាងទំនាក់ទំនងឡើងវិញ…
ការឈឺចាប់ដែលមានគោលបំណង
ខ្ញុំបានសួរមិត្តភក្តិមួយចំនួន អំពីបទពិសោធន៍ដែលពិបាក និងឈឺចាប់បំផុត ដែលពួកគេបានជួបប្រទះក្នុងជីវិត។ ពួកគេបានឆ្លើយថា បទពិសោធន៍ដែលពិបាក និងឈឺចាប់បំផុត មានដូចជា សង្រ្គាម ការលែងលះគ្នា ការវៈកាត់ និងការបាត់បង់មនុស្សជាទីស្រឡាញ់។ តែសម្រាប់ភរិយារបស់ខ្ញុំ គាត់មានបទពិសោធន៍ពិបាកបំផុត “ក្នុងពេលឆ្លងទន្លេកូនទីមួយរបស់យើង”។ កាលនោះ នាងបានឆ្លងទន្លេ យ៉ាងពិបាក ដែលអូសបន្លាយពេលយូរ ក្នុងមន្ទីរពេទ្យយោធា ក្នុងតំបន់ដាច់ស្រយ៉ាល។ ប៉ុន្តែ ពេលនាងក្រឡេចមកមើលបទពិសោធន៍នោះឡើងវិញ នាងបានរាប់វាជាក្តីអំណរវិញ “ព្រោះការឈឺចាប់នោះ មានគោលបំណងដ៏ធំមួយ”។
មុនពេលព្រះយេស៊ូវយាងទៅឈើឆ្កាង ទ្រង់បានប្រាប់ពួកសិស្សថា ពួកគេជិតដល់ពេលដែលត្រូវឆ្លងកាត់ការឈឺចាប់ និងទុក្ខព្រួយដ៏ខ្លាំងក្រៃលែង។ ព្រះអម្ចាស់បានប្រៀបធៀបបទពិសោធន៍ដ៏ពិបាកនោះ ទៅនឹងស្រ្តីឆ្លងទន្លេ ដែលការឈឺចាប់ ក៏បានប្រែក្លាយជាអំណរ ពេលដែលកូននាងបានចាប់កំណើតហើយ(យ៉ូហាន ១៦:២០-២១)។ ទ្រង់មានបន្ទូលថា “ឥឡូវនេះ អ្នករាល់គ្នាមានសេចក្តីព្រួយដូច្នោះមែន ប៉ុន្តែខ្ញុំនឹងឃើញអ្នករាល់គ្នាម្តងទៀត នោះអ្នករាល់គ្នានឹងមានចិត្តអរសប្បាយវិញ ក៏នឹងឥតមានអ្នកណាដកយកសេចក្តីអំណរនោះ ចេញពីអ្នករាល់គ្នាបានឡើយ”(ខ.២២)។
ទុក្ខព្រួយតែងតែមករកយើង នៅគ្រប់ច្រកផ្លូវទាំងអស់នៃជីវិតយើង។ ប៉ុន្តែ ព្រះយេស៊ូវបានបង់ថ្លៃទិញការអត់ទោសបាប និងសេរីភាព ឲ្យអស់អ្នកណាដែលបើកចិត្តទទួលទ្រង់ ដោយទ្រង់បានរងទ្រាំនៅឈើឆ្កាង ទាំងមើលងាយចំពោះសេចក្តីអាម៉ាស់ខ្មាសនោះ ឲ្យតែបានសេចក្តីអំណរដែលនៅចំពោះទ្រង់ រួចទ្រង់ក៏គង់ខាងស្តាំបល្ល័ង្កនៃព្រះ(ហេព្រើ ១២:២)។ ការលះបង់ដ៏ឈឺចាប់របស់ទ្រង់ បានបំពេញបំណងព្រះទ័យដ៏អស់កល្បរបស់ព្រះ ដើម្បីបើកផ្លូវ ទៅរកចំណងមិត្តភាព និងការប្រកបស្និទ្ធស្នាលជាមួយទ្រង់។
សរុបមក…